Mijn verhaal is plots niet meer alleen van mij
Voordat mijn manuscript door een uitgever positief werd onthaald, schreef ik puur voor mezelf. Ik hoefde mij niet druk te maken om wat anderen vonden van mijn schrijfstijl. Net zoals ik mij niet druk hoefde te maken over hoe mijn personages overkwamen op papier. Tijdens het hele schrijfproces kon ik dicht bij mezelf blijven. Het waren mijn hoofdstukken, mijn gevoelens en mijn ideeën over wat er allemaal zou gebeuren in die tien dagen die zo bepalend zijn voor Emma’s toekomst. Maar nu mijn debuutroman uit is, is het verhaal van Emma en Tyler niet langer alleen van mij. Op dit moment is het ook het verhaal van de vele lezers. En dat maakt me onverwacht onzeker…
Onzekerheid
Ik heb absoluut niet te klagen. Er stromen verschillende positieve reacties binnen en vele lezers hopen dan ook op een vervolgverhaal. Je zou haast kunnen denken dat ik hier enthousiast sta te springen door de verschillende vijf sterren die aan mijn debuutroman worden gegeven, maar toch is dit niet wat ik op dit moment doe...
Plots knaagt er een onzekerheid aan me. Het zorgt ervoor dat ik trager schrijf en nadenk over ieder woord dat ik typ. Het verhaal dat eerder zo vlot uit mijn vingers stroomde, zit nu vast in mijn hoofd. Het wil eruit, het wil verteld worden, maar ik weet even niet meer hoe. Wat als ik de gevoelens niet zo sterk meer kan overbrengen als eerst? Wat als ik een andere verhaallijn voor ogen heb dan diegene waar de lezers op hopen? Wat als ik jullie verwachtingen niet kan inlossen?
Mijn doel
Het is lastig om met deze onzekerheid verder te schrijven aan het tweede deel van Emma’s reis. De komende dagen ga ik dan ook proberen mijn hoofd leeg te maken en opnieuw te schrijven zoals ik eerder deed: zonder verwachtingen en zonder twijfels. Ik wil opnieuw kunnen genieten van het creatieve proces dat me eerder zoveel voldoening gaf.
Terwijl nieuwe lezers Emma’s verhaal nog moeten ontdekken, schrijf ik in alle stilte verder aan deel twee!
Reactie plaatsen
Reacties