Eindelijk af!
Mijn manuscript - dat deel 1 zou moeten worden in het verhaal van Emma en Tyler - was eindelijk af. Yes! Aangezien ik al jaren niet meer had geschreven, voelde het fantastisch om opnieuw de euforie te voelen die ik ook bij mijn eerste manuscript voelde toen ik het laatste punt achter het verhaal zette.
Mijn man vroeg die avond aan me: 'Wat ga je er nu mee doen?'. Zijn vraag was meer dan logisch, maar eerlijk gezegd had ik hier nog niet over nagedacht. Ik was dit verhaal beginnen neertypen omdat ik er voldoening uithaalde. Ik wou de gebeurtenissen van Emma en Tyler niet langer in mijn hoofd hebben, maar ook op papier. Zijn vraag bleef dan ook enige tijd rondspoken in mijn hoofd. Moest ik er iets mee doen? Wou ik het delen met anderen? Zouden anderen mijn verhaal ook interessant vinden?
Toen ik - na verschillende herschrijfrondes - mezelf ervan overtuigde dat het verhaal best wel gelezen mocht worden door anderen, ging ik opzoek naar mogelijke uitgeverijen die pasten bij mijn genre. Of ik ook proeflezers heb ingeschakeld? Nee, die kwamen er niet aan te pas. Ik kende letterlijk niets van het schrijfwereldje waardoor ik nog nooit van het woord proeflezers had gehoord...
De slushpile
Oh help, een nieuw woord. Wat betekende het in hemelsnaam? Mijn zoektocht naar een antwoord ging verder. Ik wou meer weten over uitgeverijen en over wat er zou gebeuren als ik mijn manuscript er naar eentje opstuurde. Ik leerde dat de stapel waar mijn ongevraagde manuscript op zou belanden de slushpile werd genoemd. Dat was even slikken.
De kans dat mijn manuscript zou opvallen in die grote stapel manuscripten was ontzettend klein. Toch waagde ik mijn kansje. Ik had namelijk niets te vrezen en stuurde mijn manuscript op naar slechts één uitgeverij. Aangezien ik niets kende van de uitgeverswereld, koos ik voor een grote uitgever waarvan er verschillende boeken in mijn kast stonden en waarvan het genre aansloot bij mijn verhaal. In tussentijd las ik op verschillende blogs dat het vaak maanden wachten was op een antwoord. Aangezien ik geen verwachtingen had, was dit voor mij geen probleem. Maar toen ik een week later al een antwoord ontving, verraste dit mij. Er werd mij een vraag gesteld over het eventuele tweeluik dat ik in gedachten had. Wat? Hadden ze mijn boek uit de slushpile gehaald? Kregen andere schrijvers ook vragen over hun eventuele toekomstige manuscript? Was dit standaard?
Feedback van de uitgever
Het duurde ongeveer twee weken voordat ik opnieuw bericht van hen kreeg. Mijn manuscript was helaas afgewezen, maar in tegenstelling tot wat ik op verschillende sites had gelezen, kreeg ik een uitgebreide feedback van deze grote uitgever. Ondanks dat mijn manuscript afgewezen werd, was ik dolgelukkig. Iemand had de tijd genomen om mijn verhaal te lezen en om mij te voorzien van feedback. Ik kreeg spontaan een glimlach op mijn gezicht toen ik las dat mijn einde als 'sterk' werd ervaren.
Vol enthousiasme ging ik aan de slag met hun feedback. Het verhaal van Emma en Tyler werd vervolgens een deel van me, waardoor ik het niet zo maar aan de kant wou schuiven. Ik begon langzaamaan te geloven in mezelf als schrijver. En dat is tot nu toe één van de mooiste ervaringen die ik heb opgedaan in dit hele proces.
Reactie plaatsen
Reacties